توسط : خانواده‌ی یک پسر ۱۶ ساله پس از مرگ او، به دنبال اصلاح نظام سلامت و برگزاری تحقیقات رسمی هستند.
فینلی ون در ورکِن نوجوانی باهوش، فعال و برادر بزرگ‌تر خانواده بود که «لبخند و خنده‌ای مسری» داشت و آرزو می‌کرد روزی دامپزشک شود. اما در فوریه ۲۰۲۴، وقتی مادرش «هیزل» او را به بیمارستان رساند، هرگز تصور نمی‌کرد که دیگر به خانه بازنگردد.
هیزل به شبکه CTV گفت: «ساعت ۹ شب بود که از درد فریاد زد. سمت راست بدنش درد می‌کرد.» او توضیح داد که فینلی معمولاً در زمان سرماخوردگی یا بیماری دچار میگرن می‌شد. چون پسرش به ندرت از درد شکایت می‌کرد، این بار تصمیم گرفت او را سریع به بیمارستان «اوکویل ترافالگار» برساند.
وقتی به اورژانس رسیدند، هیزل حتی خودرو را پارک نکرد و آن را رها کرد تا زودتر کمک بگیرد. پرستاری ویلچر آورد و فینلی فقط گفت: «لطفاً کمکم کنید.» خانواده می‌گویند او ساعت ۱۰ شب پذیرش شد اما بیش از ۸ ساعت طول کشید تا پزشک او را معاینه کند، با وجود درخواست‌های مکرر مادرش.
هیزل گفت: «همش نگران بودم فکر کنند مزاحم هستم و دارم بی‌جهت fuss می‌کنم. و همین باعث شد بیشتر نادیده‌مان بگیرند.»
شکایت علیه بیمارستان
خانواده‌ی ون در ورکِن از بیمارستان و کارکنان آن شکایتی بیش از ۱.۳ میلیون دلار مطرح کرده‌اند و مدعی‌اند که «درد، رنج، استرس و مرگ فینلی صرفاً به دلیل قصور متهمان رخ داده است.»
در دادگاه هنوز هیچ‌یک از این ادعاها ثابت نشده و وکلای بیمارستان پاسخی رسمی نداده‌اند.
طبق شکایت، پرسنل بیمارستان برای او داروی مسکن تجویز کرده و علائم حیاتی‌اش را کنترل کردند، اما فینلی تا ساعت ۶:۲۲ صبح پزشکی را ندید.
وکیل خانواده، مگان واکر، گفت: «او به عنوان سطح ۲ در سیستم تریاژ کانادا ثبت شده بود. دستورالعمل‌ها می‌گویند چنین بیماری باید ظرف ۱۵ دقیقه توسط پزشک ویزیت شود.»
فینلی دچار «سپسیس/ذات‌الریه همراه با کاهش اکسیژن خون» بود و در معرض خطر شدید وخامت قرار داشت.
تلاش‌های بی‌نتیجه برای نجات
وقتی سرانجام پزشکان اعلام کردند او ذات‌الریه دارد، مادرش لحظه‌ای امیدوار شد. اما خیلی زود وضعیت بدتر شد. او نمی‌توانست نفس عمیق بکشد و درد شدیدی داشت. تصمیم گرفتند او را به بیمارستان کودکان مک‌مستر منتقل کنند اما موفق به پایدارسازی او نشدند. سپس تیمی از بیمارستان کودکان تورنتو رسید.
آن‌ها تصمیم گرفتند برای انتقال، او را لوله‌گذاری کنند، اما هنگام جابه‌جایی به برانکارد دچار ایست قلبی ۱۰ دقیقه‌ای شد. پدرش «جی‌جی» گفت: «باورکردنی نبود.» او را به‌طور موقت پایدار کردند و به تورنتو منتقل شد.
در آنجا او به دستگاه ECMO متصل شد تا عملکرد قلب و ریه‌اش را پشتیبانی کند، اما اکسیژن خون بالا نرفت و اندام‌های دیگر آسیب دیدند. پزشکان به خانواده توضیح دادند هیچ شانسی برای بهبود وجود ندارد.
جی‌جی گفت: «به ما گفتند می‌توانیم ادامه دهیم اما احتمال دارد درد بکشد. هیچ پدر و مادری نباید چنین تصمیمی بگیرد. ما نمی‌خواستیم رنج بکشد، مجبور شدیم رهایش کنیم.»
فینلی ۲۷ ساعت پس از ورود به اورژانس بیمارستان اوکویل درگذشت.
واکنش بیمارستان
شبکه CTV با «هلتون هلث‌کر» تماس گرفت. دکتر «چریل ویلیامز»، معاون اجرایی عملیات بالینی و مدیر پرستاری، در بیانیه‌ای گفت: «صمیمانه‌ترین تسلیت‌های خود را به خانواده ون در ورکِن بابت این فقدان غم‌انگیز تقدیم می‌کنیم.»
او افزود که بیمارستان متعهد به ارائه مراقبت با کیفیت و دلسوزانه است و طرح‌های مختلفی برای بهبود اورژانس در دست اجرا دارد؛ از جمله تشکیل گروه کاری اورژانس، کمیته مدت بستری، مرکز فرماندهی جدید، بازبینی برنامه‌ریزی پزشکان و بهبود ساختار رهبری بالینی.
هیزل گفت: «باور دارم آن‌ها این موضوع را جدی گرفته‌اند و می‌دانند تغییر بزرگی لازم است.»
درخواست برای اصلاحات و تحقیق
خانواده همچنین در حال پیگیری تغییرات گسترده هستند. آن‌ها صفحه‌ای در شبکه‌های اجتماعی با نام صدای فینلی ایجاد کرده‌اند و طوماری به نام تصویب قانون فینلی راه‌اندازی کرده‌اند.
این طومار خواستار تعیین سقف قانونی زمان انتظار اورژانس برای بیماران زیر ۱۸ سال، الزام نسبت ایمن پرستار و پزشک به بیمار در اورژانس‌های کودکان، ایجاد نهاد نظارتی مستقل برای بررسی مرگ‌های کودکان در اورژانس و رسیدگی به تخلفات بیمارستان‌هاست.
خانواده همچنین خواستار برگزاری تحقیقات پزشکی قانونی شده‌اند. دفتر بازپرس منطقه‌ای تورنتو غرب در بیانیه‌ای اعلام کرده که درخواست بررسی شده اما هنوز تصمیمی درباره برگزاری تحقیقات اتخاذ نشده است.
پدر و مادر فینلی می‌گویند همه این تلاش‌ها را به احترام فرزندشان انجام می‌دهند: «او از همان کودکی قلبی پر از عشق داشت و می‌خواست برای عدالت و انصاف بجنگد.»
