توسط : تورنتو — مشتریان هنگام پرداخت در یک رستوران در تورنتو، روز چهارشنبه ۲۰ اوت ۲۰۲۵، با صفحه‌ای برای انتخاب مبلغ انعام مواجه می‌شوند.
ادمونتون — رن آلو، دانشجوی دانشگاه در ادمونتون، در انعام دادن به کارکنان خدماتی برای کار خوبشان کوتاهی نمی‌کند. او حتی در تعطیلات و بعد از مراسم‌های ویژه، مبلغ بیشتری به‌عنوان انعام می‌گذارد.
اما این جوان ۲۲ ساله اهل بحرین، هنگام بازدید اخیرش از یک مزرعه چیدن توت که در آن همراه دوستانش مجبور شدند در پایان خرید انعام بدهند، شگفت‌زده شد.
او گفت: «ما خودمان توت‌ها را چیدیم. آن‌ها کاری انجام ندادند. من نمی‌دانم این پول به چه کسی می‌رسد.»
به همین شکل، جیکوب بوریس از شهر سنت جان، نیوبرانزویک، می‌گوید که فقط در رستوران‌های سرویس حضوری انعام می‌دهد و مبلغ انعام را بر اساس کیفیت خدمات مشخص می‌کند.
او گفت: «انعام نباید برای کسی که صرفاً کارش را انجام می‌دهد داده شود.»
با افزایش سرسام‌آور هزینه‌های زندگی در کانادا و بالا رفتن درصد انعام در رستوران‌ها، آلو و بوریس تنها دو نمونه از جوانان کانادایی هستند که می‌گویند در آستانه بریدن از فرهنگ انعام دادن قرار دارند.
یک نظرسنجی اخیر از شرکت خدمات مالی H&R Block کانادا نشان می‌دهد بیشتر کانادایی‌ها، به‌ویژه افراد ۱۸ تا ۳۴ ساله، معتقدند فرهنگ انعام دادن از کنترل خارج شده و گزینه‌های پیشنهادی برای انعام بیش از حد بالا هستند.
این نظرسنجی آنلاین با شرکت ۱۷۹۰ نفر در سراسر کشور در تاریخ ۱۲ تا ۱۳ فوریه انجام شد. نظرسنجی‌های آنلاین فاقد حاشیه خطا هستند زیرا نمونه‌ها به‌طور تصادفی انتخاب نمی‌شوند.
شرکت‌کنندگان همچنین گزارش داده‌اند که این روزها گزینه‌های انعام را در مکان‌هایی می‌بینند که قبلاً مرسوم نبوده، از فروشگاه‌های دانشجویی گرفته تا کلینیک‌های فیزیوتراپی.
یانیک لیمه، کارشناس مالیاتی در H&R Block، گفت درخواست‌های مکرر برای انعام معمولاً باعث نمی‌شود که مردم انعام ندهند.
او افزود: «برایم جالب بود، حتی وقتی افراد احساس راحتی ندارند، باز هم انعام می‌دهند چون ممکن است احساس اجبار کنند.»
آدیتی روی، دانشجوی دانشگاه تورنتو متروپولیتن که در چین و هنگ‌کنگ بزرگ شده، فردی است که اغلب انعام می‌دهد و می‌گوید کسانی که انعام نمی‌دهند معمولاً عذاب وجدان می‌گیرند.
او گفت: «باید تا ۲۰ درصد انعام داد، این مسخره است. (اما) اگر انعام ندهم، احساس بدی پیدا می‌کنم.»
روی توضیح داد که در بیشتر کشورهای آسیایی، فرهنگ انعام دادن عملاً وجود ندارد و به‌جای آن، مشتریان یک هزینه خدماتی کوچک پرداخت می‌کنند که مستقیم به کارکنان می‌رسد.
او افزود: «کانادا باید از فرهنگ انعام فاصله بگیرد.»
با این حال، برخی نظر دیگری دارند.
میلی اسکوایرز، فارغ‌التحصیل اخیر دانشگاه که شش سال به‌عنوان گارسون کار کرده، می‌گوید همیشه انعام می‌دهد — گاهی تا ۲۵ درصد — اما نه از روی اجبار، بلکه چون در بعضی رستوران‌ها سیستم تقسیم انعام برقرار است.
او گفت: «گارسون‌ها درصدی از فروششان را به بقیه کارکنان مثل میزبان، آشپز، کمک‌گارسون و بارتندر می‌دهند. یعنی اگر یک میز با صورتحساب ۱۰۰ دلاری انعام ندهد، گارسون مجبور است ۵ دلار از جیب خودش پرداخت کند.»
رستوران‌های زنجیره‌ای بزرگی مثل مک‌دونالدز می‌گویند انعام پذیرفته نمی‌شود چون این محیط یک «کار تیمی» است و هدف «پاداش به فرد» نیست.
بوریس پیشنهاد می‌کند کانادا مانند اروپا عمل کند که در آنجا سیستم انعام مشابه هزینه خدمات در چین و هنگ‌کنگ است.
روی هم می‌گوید کانادا می‌تواند انعام را با هزینه خدمات جایگزین کند، اما راه‌حل واقعی پرداختن به ریشه مشکل است.
او افزود: «باید به این کارکنان دستمزدی بدهند که سزاوارش هستند تا مجبور نباشند دنبال انعام باشند. دستمزدها بالاتر نمی‌رود، اما…»
