توسط : روز پنجم ماه مه، روز ملی آگاهی از زنان و دختران بومی گمشده و به قتل رسیده است. در همین راستا، آخر هفته‌ی جاری در بریتیش کلمبیا، فستیوال دو روزه‌ی “Revolution Red Dress” با نمایش مد لباس‌های قرمز برگزار می‌شود.
کیم کولتمن، برگزار کننده‌ی این فستیوال می‌گوید: «داستان‌هایی که از طریق این لباس‌های خاص منتقل می‌شوند، عمیقا تکان دهنده هستند.» این مدل سابق ۶۳ ساله اضافه می‌کند که هشت طراح شرکت کننده در این فستیوال، لباس‌هایی را به طور ویژه برای گرامیداشت روز لباس قرمز طراحی کرده‌اند.
کولتمن می‌گوید: «برای اکثر آن‌ها، این موضوع به صورت شخصی نیز تاثیرگذار بوده است.»
روز لباس قرمز با الهام از پروژه‌ی هنری جیمی بلک، هنرمند دورگه (متخصص)، آغاز شد. او لباس‌های قرمز را در فضاهای عمومی سراسر کانادا و آمریکا آویزان کرد تا یادآور تعداد زن بومی گمشده یا به قتل رسیده باشد.
این جنبش گسترش یافته و جوامع محلی نیز با برگزاری راهپیمایی‌ها، رویدادها و گردهمایی‌های آموزشی در این روز مشارکت می‌کنند.
مادر کولتمن، یک بازمانده‌ی مدرسه‌ی شبانه‌روزی از ملت سرخپوست کری “قرقاول قرمز” در ساسکاچوان بود. کولتمن خودش را نیز یک بازمانده می‌داند. کودکی او تحت تاثیر دوران سرپرستی و همچنین ربوده و مورد حمله قرار گرفتن در نوجوانی، تباه شد. او می‌گوید دنیایی که زنان بومی در آن زندگی می‌کنند را به خوبی درک می‌کند.
فشن، چیزی بود که به کولتمن قدرت بخشید. او در سال ۱۹۷۲ با یک آژانس مدلینگ قرارداد بست و بعدها آژانس خود را تاسیس کرد.
با این حال، موضوع خشونت علیه زنان و دختران بومی همچنان در قلب او باقی ماند. او می‌گوید با دیدن جنبش لباس قرمز الهام گرفته شد و در سال ۲۰۱۵ سازمان “فشن با صدای بلند بین‌المللی” را تاسیس کرد. این سازمان تا کنون نمایش‌های مدی را در کانادا، استرالیا و فرانسه برگزار کرده است که طراحان، مدل‌ها و هنرمندان بومی را برجسته می‌کند. هر نمایش همچنین با ارائه‌ی داستان‌ها و عکس‌ها، توجه‌ها را به زنان گمشده جلب می‌کند.
کولتمن می‌گوید دیدن مدل‌های بومی که با سرهای برافراشته روی صحنه راه می‌روند، قدرتمند است. او می‌گوید این کار، الگوهای تحمیل شده به حدود ۱۵۰ هزار کودک بومی که مجبور به حضور در مدارس شبانه‌روزی بودند را می‌شکند.
«مدارس شبانه‌روزی به آن‌ها یاد می‌دادند که دیده نشوند، شنیده نشوند و هنگام راه رفتن به پاهایشان نگاه کنند. ما باید مردم خود را کمتر نامرئی کنیم.»
زنان و دختران بومی در کانادا همچنان به طور قابل توجهی قربانیان خشونت هستند. طبق گزارش سال گذشته‌ی اداره آمار کانادا، بین سال‌های ۲۰۰۹ تا ۲۰۲۱، نرخ قتل در میان زنان و دختران بومی، شش برابر همتایان غیربومی آن‌ها بوده است.
روز جمعه، کانادا و مانیتوبا از مشارکت در یک سیستم هشدار “لباس قرمز” برای اطلاع رسانی به عموم در صورت گزارش مفقودی یک زن یا دختر بومی خبر دادند. انتظار می‌رود این پروژه‌ی آزمایشی به ایجاد یک سیستم هشدار ملی در نهایت کمک کند.
دارلین اوکمی‌سیم‌سیکوت نزدیک به دو دهه است که در خط مقدم مبارزه با خشونت علیه زنان بومی در ساسکاچوان فعالیت می‌کند. او به عنوان هم‌رئیس “ایسکویوک ای-ویچی‌ویتوچیک” (زنان با هم راه می‌روند)، از خانواده‌های بسیاری از زنان گمشده حمایت کرده است.
اوکمی‌سیم‌سیکوت می‌گوید رنگ قرمز، رنگی است که اجداد می‌توانند ببینند، بنابراین دیدن لباس‌های قرمز در فضاهای عمومی سراسر کشور قدرتمند است.
او در ادامه می‌افزاید که فراتر از لباس‌ها، باید به زنانی که این لباس‌ها نماد آن‌ها هستند توجه کرد.
«ما این کار را به خاطر افراد گمشده انجام می‌دهیم و نباید آن‌ها را فراموش کرد. آن‌ها باید به یاد آورده شوند.»
