توسط : در شهری در جنوب آلبرتا که محل زندگی نخست‌وزیر استان، همسرش و سگشان است، ردیف به ردیف پرچم‌های کانادا بر فراز تیرک‌های بلند و در حیاط‌های مرتب برافراشته شده است.
کاتلین سوک‌وینت (Kathleen Sokvitne) که ۳۰ سال در خیابانی در شهر «های ریور»، حدود ۶۰ کیلومتری جنوب کلگری، زندگی کرده است می‌گوید این پرچم‌ها نشان می‌دهد که همه ساکنان آلبرتا با تلاش‌های جدید برای جدایی از کشور موافق نیستند.
او در حیاط خانه‌اش گفت:
«اینکه گفته می‌شود تعداد طرفداران جدایی در حال افزایش است، نگرانم می‌کند.»
سوک‌وینت معتقد است صحبت‌های نخست‌وزیر دانیل اسمیت و طرح قانونی که دولت او برای ساده‌تر کردن برگزاری همه‌پرسی توسط مردم ارائه داده، راه را برای جدایی‌طلبان باز می‌کند. اسمیت پیش‌تر گفته بود کسانی که خواستار جدایی هستند، صداهای حاشیه‌ای نیستند و از رفتار اتاوا ناراضی‌اند.
سوک‌وینت گفت:
«او دارد مردم این استان را فریب می‌دهد که فکر کنند باید واقعاً به جدایی فکر کنیم. این کاملاً پوچ است. همه ما اینطور فکر نمی‌کنیم. من کاملاً مخالفم.»
دیدگاه‌های متنوع
پس از گفت‌وگو با شماری از ساکنان آلبرتا — از های ریور در جنوب تا ادمونتون در شمال — مشخص شد که نظرات در مورد جدایی به اندازه خود استان متنوع است.
برخی از آلبرتایی‌ها از اتاوا ناراضی‌اند و اقلیتی هم خواهان جدایی هستند. برخی دیگر می‌گویند که جدایی اقدامی غیرمنطقی خواهد بود.
چند خیابان آن‌طرف‌تر از خانه سوک‌وینت، ریچارد انگلر (Richard Engler) نوازنده ۷۶ ساله در یک کافه محلی با دوستانش قهوه می‌نوشد و می‌گوید با اسمیت موافق است.
هرچند نخست‌وزیر گفته جدایی را تأیید نمی‌کند، اما تأکید داشته که آلبرتایی‌ها دلایل جدی برای نارضایتی از دولت فدرال دارند.
انگلر گفت:
«در عمق وجودمان، ما کانادایی هستیم.»
او اضافه کرد:
«غرب کانادا همیشه برای زندگی در اینجا هزینه داده. ما به شغل، زیرساخت و راه‌های انرژی نیاز داریم تا همه این‌ها را بتوانیم انجام دهیم.»
در شهرک اوکوتوکس در شمال های ریور، مالک یک مغازه تعمیر موبایل هم گفت که این مشکلات باید از راه گفت‌وگو حل شود.
محمد اقبال، ۳۹ ساله، که در سال ۲۰۰۱ از پاکستان به انتاریو و در سال ۲۰۰۸ به کلگری مهاجرت کرده، گفت:
«من عاشق زندگی در کانادا هستم و اصلاً نمی‌خواهم جدایی اتفاق بیفتد. اصلاً نمی‌دانم این بحث جدایی برای چیست و بر چه اساسی مطرح می‌شود.»
در شهر دیدزبری در شمال کلگری، جیم پنر (Jim Penner) مالک یک کسب‌وکار رایانه‌ای هم گفت که جدایی بی‌فایده و خطرناک است.
پنر ۶۰ ساله گفت:
«مسائل باید از طریق مذاکره حل شود، نه با تهدید به جدایی. من هیچ سودی در این کار نمی‌بینم؛ نه مالی و نه سیاسی.»
او اضافه کرد که پدرش کشاورز و جدایی‌طلب بوده و همیشه از کنترل دولت بر معیشتش ناراحت بود و به همین دلیل درک می‌کند که بعضی‌ها ناراحت باشند.
صداهای بلندتر
اما در تیم هورتونز در منطقه «گسولین الی»، کمی بالاتر از دیدزبری، کامرون دیویس (Cameron Davies)، رهبر حزب جمهوری‌خواه آلبرتا، گفت که جدایی‌طلبان در حال قهر کردن نیستند.
حزب او خواستار برگزاری همه‌پرسی درباره جدایی آلبرتا شده است. دیویس ۳۵ ساله گفت که جدایی فرصتی خواهد بود تا آلبرتا رابطه‌اش را با کانادا و جهان بر اساس شرایط خودش تنظیم کند.
او گفت:
«این شبیه ماندن در یک رابطه سمی و آزاردهنده است. باید از این رابطه خارج شویم و بعد ببینیم که آیا می‌خواهیم رابطه جدیدی داشته باشیم یا نه.»
دیویس گفت از زمان انتخابات فدرال و پیروزی دوباره لیبرال‌های به رهبری مارک کارنی، اعضای حزب او دو برابر شده و به ۲۰ هزار نفر رسیده‌اند.
او افزود:
«بیشتر اعضا بین ۲۵ تا ۴۵ سال دارند و احساس می‌کنند دولت‌های قبلی لیبرال زندگی را برای آن‌ها سخت کرده‌اند. جوان‌ها روز به روز بیشتر در خرید خانه و تأمین مخارج روزمره به مشکل می‌خورند.»
جسی آلن، کشیش ۲۲ ساله در شهر لوییدمینستر در مرز آلبرتا و ساسکاچوان هم گفت که موافق است.
آلن گفت:
«آلبرتایی‌ها هیچ صدایی در تصمیمات ندارند و این باید تغییر کند.»
البته او تأکید کرد که تنها در صورتی در همه‌پرسی به جدایی رأی مثبت می‌دهد که ساسکاچوان و بریتیش کلمبیا هم همراه آلبرتا شوند.
در شهر رد دیر، آنیتا ایوان (Anita Ewan)، استاد دانشگاه و مادر ۷ فرزند، گفت اصلاً نمی‌فهمد چرا دولت آلبرتا درگیر این بحث شده است.
او گفت:
«جدایی باعث می‌شود شکاف‌های موجود در جامعه عمیق‌تر شود و افراد محروم، بیشتر از قبل کنار گذاشته شوند.»
در منطقه شروود پارک در شرق ادمونتون هم کارن مک‌کلین (Karen McClain) گفت آلبرتایی‌ها باید با اتاوا تعامل داشته باشند، نه اینکه تهدید به جدایی کنند.
او گفت:
«هرچه بیشتر سر و صدا کنی، صدایت شنیده می‌شود. همین باعث شده که انگار همه جدایی می‌خواهند، در حالی که واقعاً تعدادشان کم است.»
